ျဂိဳဟ္ရံလဆိုတာ ထံုးတမ္းစဥ္လာအတုိင္း ၿဂိဳဟ္ႀကီးရဲ႕ ဆြဲအားျဖင္႔ လွည္႔ပတ္ဝန္းရံေနတယ္လုိ႔ လူေတြက ေတြးေတာယူဆၾကေလတာ။ ဒါေပမယ္႔ ေသးေသးမႊားမြားၿဂိဳဟ္ေလးတစ္ခုကေတာ့ ၿဂိဳဟ္ႀကီးေပၚမွာ ေနထိုင္တဲ႔ကေလးေလးတစ္ဦးကို တြယ္တာဟုန္ျဖင္႔ ေရြ႕လ်ားေနျခင္းရယ္သာ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကေလးေလးက သိတတ္စအရြယ္တုန္းက ထိုၿဂိဳဟ္ေလးကို စိတ္ဝင္တစားခ်စ္ခင္ခဲ႔တာေပါ့။
ကေလးေလးအေမက ကေလးေလးကို ခ်ီၿပီး ဖိုးလမင္းႀကီးဆီက ထမင္းဆီဆမ္းေရႊလင္ပန္းနဲ႔ေပးပါ။ သားသားက ဗိုုက္ဆာလို႔ပါ လို႔ေျပာၿပီး မၾကာမီ ထမင္းတစ္ပန္းကန္သယ္လာၿပီး ကေလးေလးကို ထမင္းခြံ႕ေကၽြးတတ္တာ။ ဒီလုိနဲ႔ ကေလးေလးက ထမင္းစားရင္လည္း ၿဂိဳဟ္ေလးကိုၾကည္႔ၿပီး စားသလို အိပ္ရင္လည္း အိပ္ရင္လည္း ျပတင္းေပါက္ကတဆင္႔ ၿဂိဳဟ္ေလးကို ၾကည္႔ရင္းပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္တာ။
ခပ္ေအးေအးၿဂိဳဟ္ေလးကေတာ့ သတၱဝါေတြကို အမႈမဲ႔အမွတ္မဲ႔ေနရင္းမွာပင္ ကေလးေလးစကားေျပာတတ္စအရြယ္ေရာက္မွ သတိျပဳမိတာရယ္။ ကေလးေလးတုိ႔ သဘာဝအတုိင္း လူႀကီးေတြက လဟာ ေထာပတ္ေတြနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတယ္လုိ႔ စေနာက္တဲ႔အခါ ကေလးေလးဟာ အဟုတ္အမွန္လို႔ ထင္မွတ္ေနတယ္တဲ႔။ ဆန္ဖြတ္ေနတဲ႔ အဖိုးအိုက ကေလးေလးကို ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြ ေပးမွာလုိ႔ ယံုမွတ္ေနသတဲ႔။ အဖိုးအိုနားက ယုန္ကေလးကလည္း ကေလးေလးရဲ႕ ကစားေဖာ္အျဖစ္ ေရာက္လာမွာလုိ႔ ေတြးမွတ္ေနသတဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ကေလးေလးက “လေရး…လေရး” လို႔ တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚတတ္လာတယ္ေလ။
ၿဂိဳဟ္ေလးက အဲလိုေခၚသံၾကားလုိ႔ တအံ႔တၾသနဲ႔ ေစာင္႔ၾကည္႔ေနတုန္းမွာပဲ ကေလးေလးက ကဗ်ာေလးေတြ ရြတ္တတ္လာတယ္။ “ လေလးက ခ်စ္စဖြယ္။ေဟာ ၾကည္႔ပါကြယ္။” တဲ႔။ အသိဥာဏ္ငယ္ႏုေသးတဲ႔ ကေလးေလးဟာ သူ႔အဘြားေျပာတဲ႔ ပံုျပင္ေတြထဲကလို လနတ္သမီးေလးက အဲဒီၿဂိဳလ္မွာေနတယ္လို႔ စြဲမွတ္ေနတာေပါ့။ ကေလးေလးက အဲဒီလို အေရးတယူၿပံဳးၾကည္႔တဲ႔အခါ ေအးစိမ္႔ေမွာင္မိုက္တဲ႔ အာကာသထဲမွာ အထီးက်န္ေရြ႕လ်ားေနတဲ႔ ၿဂိဳဟ္ေလးဟာ ၾကည္ႏူးႏွစ္သက္မႈကို ပထမဆံုးခံစားတတ္လာခဲ႔တယ္။ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၿဂိဳဟ္ေလးက ၿပံဳးတတ္လာတယ္။ ေနခင္းမွာ ေန႔အလင္းေၾကာင္႔ ကေလးေလးက ၿဂိဳဟ္ေလးကို မျမင္ေပမယ္႔လည္း ၿဂိဳဟ္ေလးကေတာ့ တိတ္တဆိတ္ေစာင္႔ၾကည္႔ခ်စ္ခင္ေနတာေပါ့။
တျဖည္းျဖည္းကေလးေလးက မပီကလာပီကလာ သီခ်င္းဆိုတတ္လာတာ။ ဒါေပမယ္႔ လအေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ လွပစံုလင္တဲ႔ ၾကယ္ကေလးေတြ အေၾကာင္း။ " Twinkle twinkle little star ..." လို႔ အစခ်ီကာေပါ့ ။ ကေလးေလးက ကစားခုန္စားကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာနဲ႔ ေပ်ာ္ျမဴးေနေပမယ္႔ သူဟာ ညေကာင္းကင္ကို ၾကည္႔ဖို႔ မေမ႔ပါဘူး။ သူဟာ ၿဂိဳလ္ေလးကို ၾကည္႔ၿပီး ၊ ၾကယ္ေလးေတြကို ေငးၿပီး သီခ်င္းဆိုတတ္ေလရဲ႕။
ဒါေပမယ္႔လည္း တျဖည္းျဖည္းအရြယ္ေရာက္လာတဲ႔အခါ ကေလးေလးဟာ လကို ခ်စ္ခင္တဲ႔သီခ်င္းကဗ်ာေတြ မရြတ္ေတာ့ပါဘူး။ လဆိုတာ ဒီေရအတက္အက်ေလာက္သာ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ၿပီး ဘဝမွာအသံုးမဝင္တဲ႔ ၿဂိဳဟ္လို႔ နားလည္လက္ခံသြားၿပီေလ။ ကေလးေလးဟာ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ကို တမ္းတခ်စ္ခင္တဲ႔ သီခ်င္းေတြ ဆိုတတ္လာပါၿပီ။ ၿဂိဳဟ္ေလးကေတာ့ ကေလးေလး ဘာပဲဆိုဆို၊ ဘာပဲရြတ္ရြတ္ ကေလးေလးအသံကို နာေပ်ာ္စြာ ခ်စ္ခင္ေစာင္႔ၾကည္႔ၿမဲပါဘဲ။ ဒါေပမယ္႔ ကေလးေလးကေတာ႔ ၿဂိဳလ္ေလးကို သတိမရေတာ့ပါဘူး။ ကေလးေလးဟာ လူလားေျမာက္ခဲ႔ၿပီရယ္။
အရြယ္ေရာက္လာတဲ႔ ကေလးေလးဟာ ၿဂိဳဟ္ေလးကို လံုးလံုးေမ႔သြားခဲ႔ပါၿပီ။ ကေလးေလးမွာ ျဖဴစင္ႏူးညံ႔တဲ႔ အၿပံဳးလွလွေလးေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ကေလးေလးဟာ အေၾကာင္းျခင္းရာမရွိဘဲ ရယ္တတ္ခဲ႔ၿပီ။ကေလးေလးက ပီယဝါစာ စကားသံၾကည္ၾကည္ေလးေတြ မဆိုေတာ့ဘူး။ ကေလးေလးဟာ ဆဲေရးတိုင္းထြာတတ္လာၿပီ။ ကေလးေလးဟာ ခ်ိဳသာတဲ႔သံစဥ္ယဥ္ယဥ္ေလးေတြ မဆုိေတာ့ဘူး။ ကေလးေလးဟာ တစ္ဖက္သားကို ေစာ္ကားရန္လိုတဲ႔ တီးလံုးေတြကို ဖန္တီးခဲ႔ၿပီ။ ကေလးေလးဟာ လူပဲေလလို႔ ၿဂိဳဟ္ေလးဟာ သူ႔ကိုယ္သူေဖ်ာင္းဖ်တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ၿဂိဳဟ္ေလးမေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ သူဟာ ဝမ္းနည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္လာတယ္။ ကေလးေလးရဲ႕ စိတ္ပ်က္စရာအမူအရာေတြကို ျမင္ရတဲ႔အခါ ခ်စ္ဖို႔မေကာင္းေတာ႔တဲ႔ ကေလးေလးကို ေစာင္႔မၾကည္႔ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တင္းတင္းခ်သတဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ၿဂိဳလ္ေလးဟာ ျဖတ္ကနဲခဏမွ်ပင္ ကေလးေလးကို ျဖတ္ကနဲ မျမင္ရရင္ သူ႔ခမ်ာ မေနတတ္ရွာေတာ့ဘူး။
တိမ္ရိပ္ဖံုးတဲ႔ ေန႔ေတြမွာ၊ လွည္႔ပတ္ေနရင္း ေနနဲ႔လမ္းေၾကာင္း တတန္းတည္းက်တဲ႔အခါေတြမွာ ကေလးေလးအရိပ္ကြယ္ေနရင္ ၿဂိဳဟ္ေလးဟာ ကသိကေအာက္နဲ႔ ေသာကေရာက္ေနသတဲ႔။ ၿဂိဳဟ္ေလးဟာ နာက်င္ေၾကကြဲတတ္ခဲ႔ၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ သူဟာ ကေလးေလးကို တျမတ္တႏို္း ေစာင္႔ၾကည္႔ၿမဲေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ လွပတဲ႔ေႏြဦးတရက္မွာေတာ့ ကိုယ္႔ေျခေထာက္ကိုယ္ရပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ႔ ကေလးေလးဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်ေလတာ။ ဒီၿဂိဳဟ္ဟာ သူ႔အတြက္ေသးလြန္းတယ္တဲ႔။ တျခားၿဂိဳဟ္ဆီမွာ အေျခခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားေလၿပီ။ ကေလးေလးဟာ ၿဂိဳဟ္ကေလးမ်က္စိေအာက္က စြန္႔ခြာဖုိ႔ျပင္ေလၿပီ။ ၿဂိဳဟ္ေလးက မတားႏုိင္ဘူး။ ၿဂိဳဟ္ဆိုတာ စကားမွ မေျပာတတ္ဘဲေလ။ ၿဂိဳဟ္ဟာ ကေလးေလးကို ထာဝစဥ္ျမင္ေနရေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့မလဲလို႔ ၾကံစည္ေနတုန္းမွာပဲ ကေလးေလးက ယာဥ္ပ်ံႀကီးစီးလုိ႔ တျခားစၾကာဝဠာက ၿဂိဳဟ္ႀကီးတစ္ခုဆီ ကူးသြားေလတာ။
ဝမ္းနည္းလြန္းလို႔ ၿဂိဳလ္ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလံုး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေျခာက္ေသြ႕သြားတယ္။သူဟာ ကေလးေလးကို မျမင္ရေတာ့ဘူး။ သူဟာ ကေလးေလးရွိတဲ႔ ၿဂိဳဟ္ဆီကိုလည္း လုိက္မသြားႏုိင္ဘူး။ ၿဂိဳဟ္ပတ္လမ္းမွာ ေၾကကြဲစြာ လြင္႔ေနရင္း တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ကေလးေလးျပန္လာမွာလားလို႔ ေမွ်ာ္တယ္။ ကေလးေလးကို ေတာင္႔တတယ္။ ေစာင္႔စားတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကေလးေလးကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ပါဘူး။
ျဖစ္ရပ္မွန္ကို နားလည္လက္ခံသြားတဲ႔ ၿဂိဳဟ္ေလးဟာ နာက်င္လြန္းလို႔ တကိုယ္လံုး လႈိ္က္လွဲတုန္ခါလာတယ္။ ၿဂိဳဟ္ေလးဟာ ကေလးေလးဆီ ဘယ္လိုသြားရမယ္ဆိုတာ မဆံုးျဖတ္ႏုိင္ဘူး။ သူဟာ ၿဂိဳဟ္ႀကီးရဲ႕ ဆြဲငင္မႈကလည္း ရုန္းမထြက္ႏုိ္င္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ၿဂိဳဟ္ေလးဟာ မႏိုင္ဝန္ကုိ သံေယာဇဥ္အားနဲ႔ တြန္းလွန္ရွာတယ္။ ။ သူဟာ ကေလးေလးရွိတဲ႔ ၿဂိဳလ္္ဆီ အေရာက္သြားဖုိ႔ ေသလုေမ်ာပါး ႀကိဳးစားတယ္ေလ။ ဒါေပမယ္႔ အားခ်င္းမညီ ခ်ိန္ခြင္မမွ်တဲ႔ေနာက္ ခံႏုိင္ရည္အားနည္းခ်ိဳ႕တဲ႔ ၿဂိဳလ္ေလးရဲ႕ ရင္ထဲကအစိတ္အပိုင္းေတြ အက္ကြဲလာေလတာ။ ၿဂိဳဟ္ေလးဟာ ဒီလိုသာ ဆက္ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္ ၿပိဳကြဲပ်က္စီးေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလည္း သူ႔ႀကိဳးစားမႈကို မရပ္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၿဂိဳလ္ေလးဟာ အက္ကြဲထြက္လာၿပီး ၿဂိဳဟ္ႀကီးနဲ႔ ဆြဲအားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘဲ ဝင္တုိက္မိကာ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာေပါက္ကြဲပ်က္စီးသြားေလတာ။
ၿဂိဳလ္ေလးဆီက အစိတ္အပိုင္းေတြဟာ အာကာသထဲ လြင္႔စင္သြားတာေပါ့။ အရွိန္ျပင္းျပင္းလြင္႔လာတဲ႔ ၿဂိဳလ္ေလးရဲ႕ ရုပ္အပို္င္းအစေလးေတြဟာ ေလထုနဲ႔ပြတ္တုိက္မိၿပီး အေရာင္လင္းထြက္ၾကတဲ႔အခိုက္မွာ လူေတြက ၾကယ္ေၾကြတာ ဆိုၿပီး ဆုေတာင္းၾကတယ္တဲ႔။ ကေလးေလးကေတာ့ အေရးမထားပါဘူး။ သူဟာ မ်က္မွန္မည္းတပ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ႔၊ ေသာကေတြ ထမ္းပိုးရင္း စိတ္တိုတတ္တဲ႔ လူငယ္ေလးျဖစ္သြားၿပီေလ။
အဲဒီညမွာပဲ ကေလးေလးဟာ ေက်ာက္ခဲေသးေသးေလးကို ခလုတ္တိုက္မိတယ္။ ကေလးေလးဟာ ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ ေက်ာက္ခဲေလးကို ထပ္ကန္တယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီေက်ာက္ခဲေလးဟာ အေဝးကလူတစ္ေယာက္အနား က်သြားေလတာ။ ကေလးေလးက သြားေတာင္းပန္ေတာ့ အဲဒီလူက စိတ္မဆိုးသည္႔အျပင္ သူက နကၡတေဗဒပညာရွင္ပါလုိ႔ ကုိယ္႔ကိုယ္ကိုယ္မိတ္ဆက္ၿပီး “ဒီေက်ာက္ခဲက ၿဂိဳလ္ျပာက ပဲ႔က်လာတာဗ်။ ျပတိုက္သြားပို႔ရမယ္” လုိ႔ ဝမ္းသားအားရ ႏႈတ္ဆက္ထြက္သြားေလရဲ႕။
ကေလးေလးဟာ ဘယ္ၿဂိဳဟ္က အပိုင္းအစလဲဆိုတာ မေမးပါဘူး။ ကေလးေလးဟာ ဘယ္ၿဂိဳဟ္မွ၊ဘယ္ၾကယ္မွ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူးေလ။ ကေလးေလး လက္ရွိုေနထုိင္ေနတဲ႔ ၿဂိဳဟ္မွာ ၿဂိဳဟ္ရံလမ်ားစြာရွိေပမယ္႔ ဘယ္ၿဂိဳဟ္ကိုမွလည္း အေရးတယူမရွိေတာ့ပါဘူး။ ၿဂိဳဟ္ရံလေတြ မ်ားလြန္းေတာ့ ဘယ္ၿဂိဳဟ္ရံလကို ေရြးခ်ယ္ႏွစ္သက္ရမည္ကို ေဝခြဲမရတာေၾကာင္႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးေလးရဲ႕ ပင္ကိုသေဘာအရ စိတ္မဝင္စားေတာ့ျခင္းသာရယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကေလးေလးဟာ ထြန္းညီးလွပတဲ႔ေရာင္စံုမီးမ်ားအၾကား တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလတာ။
မယ္ကိုး
ကေလးေလးအေမက ကေလးေလးကို ခ်ီၿပီး ဖိုးလမင္းႀကီးဆီက ထမင္းဆီဆမ္းေရႊလင္ပန္းနဲ႔ေပးပါ။ သားသားက ဗိုုက္ဆာလို႔ပါ လို႔ေျပာၿပီး မၾကာမီ ထမင္းတစ္ပန္းကန္သယ္လာၿပီး ကေလးေလးကို ထမင္းခြံ႕ေကၽြးတတ္တာ။ ဒီလုိနဲ႔ ကေလးေလးက ထမင္းစားရင္လည္း ၿဂိဳဟ္ေလးကိုၾကည္႔ၿပီး စားသလို အိပ္ရင္လည္း အိပ္ရင္လည္း ျပတင္းေပါက္ကတဆင္႔ ၿဂိဳဟ္ေလးကို ၾကည္႔ရင္းပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္တာ။
ခပ္ေအးေအးၿဂိဳဟ္ေလးကေတာ့ သတၱဝါေတြကို အမႈမဲ႔အမွတ္မဲ႔ေနရင္းမွာပင္ ကေလးေလးစကားေျပာတတ္စအရြယ္ေရာက္မွ သတိျပဳမိတာရယ္။ ကေလးေလးတုိ႔ သဘာဝအတုိင္း လူႀကီးေတြက လဟာ ေထာပတ္ေတြနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတယ္လုိ႔ စေနာက္တဲ႔အခါ ကေလးေလးဟာ အဟုတ္အမွန္လို႔ ထင္မွတ္ေနတယ္တဲ႔။ ဆန္ဖြတ္ေနတဲ႔ အဖိုးအိုက ကေလးေလးကို ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြ ေပးမွာလုိ႔ ယံုမွတ္ေနသတဲ႔။ အဖိုးအိုနားက ယုန္ကေလးကလည္း ကေလးေလးရဲ႕ ကစားေဖာ္အျဖစ္ ေရာက္လာမွာလုိ႔ ေတြးမွတ္ေနသတဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ကေလးေလးက “လေရး…လေရး” လို႔ တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚတတ္လာတယ္ေလ။
ၿဂိဳဟ္ေလးက အဲလိုေခၚသံၾကားလုိ႔ တအံ႔တၾသနဲ႔ ေစာင္႔ၾကည္႔ေနတုန္းမွာပဲ ကေလးေလးက ကဗ်ာေလးေတြ ရြတ္တတ္လာတယ္။ “ လေလးက ခ်စ္စဖြယ္။ေဟာ ၾကည္႔ပါကြယ္။” တဲ႔။ အသိဥာဏ္ငယ္ႏုေသးတဲ႔ ကေလးေလးဟာ သူ႔အဘြားေျပာတဲ႔ ပံုျပင္ေတြထဲကလို လနတ္သမီးေလးက အဲဒီၿဂိဳလ္မွာေနတယ္လို႔ စြဲမွတ္ေနတာေပါ့။ ကေလးေလးက အဲဒီလို အေရးတယူၿပံဳးၾကည္႔တဲ႔အခါ ေအးစိမ္႔ေမွာင္မိုက္တဲ႔ အာကာသထဲမွာ အထီးက်န္ေရြ႕လ်ားေနတဲ႔ ၿဂိဳဟ္ေလးဟာ ၾကည္ႏူးႏွစ္သက္မႈကို ပထမဆံုးခံစားတတ္လာခဲ႔တယ္။ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၿဂိဳဟ္ေလးက ၿပံဳးတတ္လာတယ္။ ေနခင္းမွာ ေန႔အလင္းေၾကာင္႔ ကေလးေလးက ၿဂိဳဟ္ေလးကို မျမင္ေပမယ္႔လည္း ၿဂိဳဟ္ေလးကေတာ့ တိတ္တဆိတ္ေစာင္႔ၾကည္႔ခ်စ္ခင္ေနတာေပါ့။
တျဖည္းျဖည္းကေလးေလးက မပီကလာပီကလာ သီခ်င္းဆိုတတ္လာတာ။ ဒါေပမယ္႔ လအေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ လွပစံုလင္တဲ႔ ၾကယ္ကေလးေတြ အေၾကာင္း။ " Twinkle twinkle little star ..." လို႔ အစခ်ီကာေပါ့ ။ ကေလးေလးက ကစားခုန္စားကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာနဲ႔ ေပ်ာ္ျမဴးေနေပမယ္႔ သူဟာ ညေကာင္းကင္ကို ၾကည္႔ဖို႔ မေမ႔ပါဘူး။ သူဟာ ၿဂိဳလ္ေလးကို ၾကည္႔ၿပီး ၊ ၾကယ္ေလးေတြကို ေငးၿပီး သီခ်င္းဆိုတတ္ေလရဲ႕။
ဒါေပမယ္႔လည္း တျဖည္းျဖည္းအရြယ္ေရာက္လာတဲ႔အခါ ကေလးေလးဟာ လကို ခ်စ္ခင္တဲ႔သီခ်င္းကဗ်ာေတြ မရြတ္ေတာ့ပါဘူး။ လဆိုတာ ဒီေရအတက္အက်ေလာက္သာ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ၿပီး ဘဝမွာအသံုးမဝင္တဲ႔ ၿဂိဳဟ္လို႔ နားလည္လက္ခံသြားၿပီေလ။ ကေလးေလးဟာ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ကို တမ္းတခ်စ္ခင္တဲ႔ သီခ်င္းေတြ ဆိုတတ္လာပါၿပီ။ ၿဂိဳဟ္ေလးကေတာ့ ကေလးေလး ဘာပဲဆိုဆို၊ ဘာပဲရြတ္ရြတ္ ကေလးေလးအသံကို နာေပ်ာ္စြာ ခ်စ္ခင္ေစာင္႔ၾကည္႔ၿမဲပါဘဲ။ ဒါေပမယ္႔ ကေလးေလးကေတာ႔ ၿဂိဳလ္ေလးကို သတိမရေတာ့ပါဘူး။ ကေလးေလးဟာ လူလားေျမာက္ခဲ႔ၿပီရယ္။
အရြယ္ေရာက္လာတဲ႔ ကေလးေလးဟာ ၿဂိဳဟ္ေလးကို လံုးလံုးေမ႔သြားခဲ႔ပါၿပီ။ ကေလးေလးမွာ ျဖဴစင္ႏူးညံ႔တဲ႔ အၿပံဳးလွလွေလးေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ကေလးေလးဟာ အေၾကာင္းျခင္းရာမရွိဘဲ ရယ္တတ္ခဲ႔ၿပီ။ကေလးေလးက ပီယဝါစာ စကားသံၾကည္ၾကည္ေလးေတြ မဆိုေတာ့ဘူး။ ကေလးေလးဟာ ဆဲေရးတိုင္းထြာတတ္လာၿပီ။ ကေလးေလးဟာ ခ်ိဳသာတဲ႔သံစဥ္ယဥ္ယဥ္ေလးေတြ မဆုိေတာ့ဘူး။ ကေလးေလးဟာ တစ္ဖက္သားကို ေစာ္ကားရန္လိုတဲ႔ တီးလံုးေတြကို ဖန္တီးခဲ႔ၿပီ။ ကေလးေလးဟာ လူပဲေလလို႔ ၿဂိဳဟ္ေလးဟာ သူ႔ကိုယ္သူေဖ်ာင္းဖ်တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ၿဂိဳဟ္ေလးမေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ သူဟာ ဝမ္းနည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္လာတယ္။ ကေလးေလးရဲ႕ စိတ္ပ်က္စရာအမူအရာေတြကို ျမင္ရတဲ႔အခါ ခ်စ္ဖို႔မေကာင္းေတာ႔တဲ႔ ကေလးေလးကို ေစာင္႔မၾကည္႔ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တင္းတင္းခ်သတဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ၿဂိဳလ္ေလးဟာ ျဖတ္ကနဲခဏမွ်ပင္ ကေလးေလးကို ျဖတ္ကနဲ မျမင္ရရင္ သူ႔ခမ်ာ မေနတတ္ရွာေတာ့ဘူး။
တိမ္ရိပ္ဖံုးတဲ႔ ေန႔ေတြမွာ၊ လွည္႔ပတ္ေနရင္း ေနနဲ႔လမ္းေၾကာင္း တတန္းတည္းက်တဲ႔အခါေတြမွာ ကေလးေလးအရိပ္ကြယ္ေနရင္ ၿဂိဳဟ္ေလးဟာ ကသိကေအာက္နဲ႔ ေသာကေရာက္ေနသတဲ႔။ ၿဂိဳဟ္ေလးဟာ နာက်င္ေၾကကြဲတတ္ခဲ႔ၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ သူဟာ ကေလးေလးကို တျမတ္တႏို္း ေစာင္႔ၾကည္႔ၿမဲေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ လွပတဲ႔ေႏြဦးတရက္မွာေတာ့ ကိုယ္႔ေျခေထာက္ကိုယ္ရပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ႔ ကေလးေလးဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်ေလတာ။ ဒီၿဂိဳဟ္ဟာ သူ႔အတြက္ေသးလြန္းတယ္တဲ႔။ တျခားၿဂိဳဟ္ဆီမွာ အေျခခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားေလၿပီ။ ကေလးေလးဟာ ၿဂိဳဟ္ကေလးမ်က္စိေအာက္က စြန္႔ခြာဖုိ႔ျပင္ေလၿပီ။ ၿဂိဳဟ္ေလးက မတားႏုိင္ဘူး။ ၿဂိဳဟ္ဆိုတာ စကားမွ မေျပာတတ္ဘဲေလ။ ၿဂိဳဟ္ဟာ ကေလးေလးကို ထာဝစဥ္ျမင္ေနရေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့မလဲလို႔ ၾကံစည္ေနတုန္းမွာပဲ ကေလးေလးက ယာဥ္ပ်ံႀကီးစီးလုိ႔ တျခားစၾကာဝဠာက ၿဂိဳဟ္ႀကီးတစ္ခုဆီ ကူးသြားေလတာ။
ဝမ္းနည္းလြန္းလို႔ ၿဂိဳလ္ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလံုး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေျခာက္ေသြ႕သြားတယ္။သူဟာ ကေလးေလးကို မျမင္ရေတာ့ဘူး။ သူဟာ ကေလးေလးရွိတဲ႔ ၿဂိဳဟ္ဆီကိုလည္း လုိက္မသြားႏုိင္ဘူး။ ၿဂိဳဟ္ပတ္လမ္းမွာ ေၾကကြဲစြာ လြင္႔ေနရင္း တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ကေလးေလးျပန္လာမွာလားလို႔ ေမွ်ာ္တယ္။ ကေလးေလးကို ေတာင္႔တတယ္။ ေစာင္႔စားတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကေလးေလးကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ပါဘူး။
ျဖစ္ရပ္မွန္ကို နားလည္လက္ခံသြားတဲ႔ ၿဂိဳဟ္ေလးဟာ နာက်င္လြန္းလို႔ တကိုယ္လံုး လႈိ္က္လွဲတုန္ခါလာတယ္။ ၿဂိဳဟ္ေလးဟာ ကေလးေလးဆီ ဘယ္လိုသြားရမယ္ဆိုတာ မဆံုးျဖတ္ႏုိင္ဘူး။ သူဟာ ၿဂိဳဟ္ႀကီးရဲ႕ ဆြဲငင္မႈကလည္း ရုန္းမထြက္ႏုိ္င္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ၿဂိဳဟ္ေလးဟာ မႏိုင္ဝန္ကုိ သံေယာဇဥ္အားနဲ႔ တြန္းလွန္ရွာတယ္။ ။ သူဟာ ကေလးေလးရွိတဲ႔ ၿဂိဳလ္္ဆီ အေရာက္သြားဖုိ႔ ေသလုေမ်ာပါး ႀကိဳးစားတယ္ေလ။ ဒါေပမယ္႔ အားခ်င္းမညီ ခ်ိန္ခြင္မမွ်တဲ႔ေနာက္ ခံႏုိင္ရည္အားနည္းခ်ိဳ႕တဲ႔ ၿဂိဳလ္ေလးရဲ႕ ရင္ထဲကအစိတ္အပိုင္းေတြ အက္ကြဲလာေလတာ။ ၿဂိဳဟ္ေလးဟာ ဒီလိုသာ ဆက္ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္ ၿပိဳကြဲပ်က္စီးေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလည္း သူ႔ႀကိဳးစားမႈကို မရပ္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၿဂိဳလ္ေလးဟာ အက္ကြဲထြက္လာၿပီး ၿဂိဳဟ္ႀကီးနဲ႔ ဆြဲအားကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘဲ ဝင္တုိက္မိကာ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာေပါက္ကြဲပ်က္စီးသြားေလတာ။
ၿဂိဳလ္ေလးဆီက အစိတ္အပိုင္းေတြဟာ အာကာသထဲ လြင္႔စင္သြားတာေပါ့။ အရွိန္ျပင္းျပင္းလြင္႔လာတဲ႔ ၿဂိဳလ္ေလးရဲ႕ ရုပ္အပို္င္းအစေလးေတြဟာ ေလထုနဲ႔ပြတ္တုိက္မိၿပီး အေရာင္လင္းထြက္ၾကတဲ႔အခိုက္မွာ လူေတြက ၾကယ္ေၾကြတာ ဆိုၿပီး ဆုေတာင္းၾကတယ္တဲ႔။ ကေလးေလးကေတာ့ အေရးမထားပါဘူး။ သူဟာ မ်က္မွန္မည္းတပ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ႔၊ ေသာကေတြ ထမ္းပိုးရင္း စိတ္တိုတတ္တဲ႔ လူငယ္ေလးျဖစ္သြားၿပီေလ။
အဲဒီညမွာပဲ ကေလးေလးဟာ ေက်ာက္ခဲေသးေသးေလးကို ခလုတ္တိုက္မိတယ္။ ကေလးေလးဟာ ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ ေက်ာက္ခဲေလးကို ထပ္ကန္တယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီေက်ာက္ခဲေလးဟာ အေဝးကလူတစ္ေယာက္အနား က်သြားေလတာ။ ကေလးေလးက သြားေတာင္းပန္ေတာ့ အဲဒီလူက စိတ္မဆိုးသည္႔အျပင္ သူက နကၡတေဗဒပညာရွင္ပါလုိ႔ ကုိယ္႔ကိုယ္ကိုယ္မိတ္ဆက္ၿပီး “ဒီေက်ာက္ခဲက ၿဂိဳလ္ျပာက ပဲ႔က်လာတာဗ်။ ျပတိုက္သြားပို႔ရမယ္” လုိ႔ ဝမ္းသားအားရ ႏႈတ္ဆက္ထြက္သြားေလရဲ႕။
ကေလးေလးဟာ ဘယ္ၿဂိဳဟ္က အပိုင္းအစလဲဆိုတာ မေမးပါဘူး။ ကေလးေလးဟာ ဘယ္ၿဂိဳဟ္မွ၊ဘယ္ၾကယ္မွ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူးေလ။ ကေလးေလး လက္ရွိုေနထုိင္ေနတဲ႔ ၿဂိဳဟ္မွာ ၿဂိဳဟ္ရံလမ်ားစြာရွိေပမယ္႔ ဘယ္ၿဂိဳဟ္ကိုမွလည္း အေရးတယူမရွိေတာ့ပါဘူး။ ၿဂိဳဟ္ရံလေတြ မ်ားလြန္းေတာ့ ဘယ္ၿဂိဳဟ္ရံလကို ေရြးခ်ယ္ႏွစ္သက္ရမည္ကို ေဝခြဲမရတာေၾကာင္႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးေလးရဲ႕ ပင္ကိုသေဘာအရ စိတ္မဝင္စားေတာ့ျခင္းသာရယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကေလးေလးဟာ ထြန္းညီးလွပတဲ႔ေရာင္စံုမီးမ်ားအၾကား တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလတာ။
မယ္ကိုး
No comments:
Post a Comment
သင့္ရဲ႕Commentကုိျမင္ရတာအကၽြႏုပ္အတြက္အားေဆးတစ္ခြက္ပါ မိတ္ေဆြ...